Мичин бор

Галшарын сүүлчийн ноён Сүрэнхорол бэйсийнх олон адуутай, түүнийгээ бараан, бүгээн, хонгор зүсээр нь суурилан ялгаж хариулдаг байжээ.
Галшарт Ишчоймболын Дашпунцаг гэж их баян хүн Сүрэнхоролын үед байв. Сүрэнхорол бэйсийн ёсолж төрлөн авсан эхнэрийг оргуулан босгож авч суусан төдийгүй хоёр жил улаан нүүрээрээ тулж уулзаагүй байж гэнэ. Хоёр дахь жилийн зун Дашпунцаг, Сүрэнхоролынд гэнэт ирж аман мэндийг нь эрээд эхнэрийг нь босгуулсандаа уучлал гуйж, мөд цэргийн наадамд явах санаатай тул уралдуулах морь гуйж өдсөн маягтай ам асууж гэнэ. Сүрэнхорол бэйс: “Тэг, тэг. Манай бүгээн адуунд Мичин гэдэг борлог морь бий. Унаад яв. Очоод Туулын усанд гурвантаа шумбуулаад наадамд уралдуулаарай. Харин айрагдвал байг нь надад авчирч өгнө шүү” хэмээжээ.
Наадам дөхчихсөн байсан тул Дашпунцаг бор морио уяж хоночихоод маргааш нь мордон зуур хоноод Улаанбаатарт иржээ. Зайсангийн аманд айлд бууж гурав хоног архидаад Мичин бор морио Туулын усанд хойр умбуулж амраагаад наадамд уралдуулсан чинь айргийн гуравт давхив гэнэ. Нутагтаа буцаж ирээд бай шагналыг нь эзэнд нь өгчээ. Харин Мичин борыг Хөлийн Наваанбалдан гэдэг хүн худалдан авчээ.
Хожим Мичин борын толгойг Буянт сумын төвд хадгалж буй сурагтай гэж Дашпунцаг ярьж байж. Энэхүү Дашпунцаг үгүйрч хоосроод Улаанбаатарт жаахан муухан амьдарч, архи дарсанд ороод насан өөд болжээ.

Т.Даваадорж